Sinirlendiğinde İnsanın Hatırlaması Gereken Bir Yazı

[@Lilium]

Sinirlendiğinde İnsanın Hatırlaması Gereken Bir Yazı

Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettiğini görmüş.

Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemenhastaneye götürmüş.

Doktor, çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış.

Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle, “Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm.” demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş: “Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak ??? ”

Babası eve dönmüş ve hayatına son vermiş...

***

Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını işittiğinizde bu öyküyü hatırlayın. Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi anladığınızda, önce biraz düşünün.

Kamyonlar onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kişiyle performansı arasındaki farkı göremeyiz. İnsan hata yapar. Hepimiz hata yaparız.

Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler, insanı sonsuza kadar rahatsız eder. Harekete geçmeden önce durun ve düşünün. Sabırlı olun. Anlayış gösterin ve sevin !

[@Derin]

Çok acı bir tecrübe ..
Allah kimseye yaşatmasın

Teşekkürler Lili..

[@Kardelen26]

Hikayede olsa, insan kamyonunun farı kırıldı diye evladının parmaklarını nasıl kırar ya, ama gerçek hayatta neler duyuyoruz, allah kimseyi o raddeye düşürmesin

[@Dolunay]

Öfkeyle kalkan zararla oturur neticede. Yazı güzeldi teşekkürler lilium.

[@Duayen]

Çok güzel bir yazı bu Lilium..

Umarım herkes okuduğunda gerekli dersi alır..

Ne kırılan kemiklerin acısı geçer,nede kırılan yüreğin...

[@Rock]

daha once bi yerde okumusdum...
sinirlenince de cabuk sakinlesmesini bilmeliyiz...pisman oldugumuzda her sey icin cok gec ola bilir...
tesekkurler...

[@CadII]

Hüzünlü, acı bir hikaye. Bana da başımdan geçen bir olayı hatırlattı. Geçen kış, çok sevdiğim bir velet, evimde, benim için manevi değeri oldukça yüksek, maddi değeri ise oldukça ötesi yüksek bir parçanın bir kısmını kırmıştı.

Gördüğümde tam bir şok yaşadım. Dilim tutuldu adeta. Hani "başımdan aşağı kaynar sular döküldü" sözü var ya. Bunu yaşadım ben. Başımın en üst noktasından aşağıya doğru bir sıcaklık yayıldı. O ise ne tepki vereceğimi büyük bir merakla, korkuyla bekliyordu. Derin bir nefes aldım. Sonra da "bak" dedim. "Sen benim için çok çok değerlisin. Bu kırılan şeyin senin değerin yanında bir önemi yok. Ama bilmen gereken bir şey var. Ben onu çok seviyordum"

Yüz ifadesini anlatmayacağım O çok değerli parçaya ne mi oldu? Salonumda aynı yerinde duruyor. Kırılan parça bu işin erbabına yapıştırtılabilir. Ama ben alıştım galiba bu haline. Hiç rahatsızlık duymuyorum artık

[@Duayen]

Daha önce okuduğum bu hikaye bana çok sevdiğim bir sözü anımsattı..

Ağaç kırıldığı daldan, gönül kırıldığı kalpten koparmış!

[@OkyanusunKalbi]

Hiç bu kadar sinirlendiğimi hatırlamıyorum.

Eskiden bir arkadaşımın oyuncak bebeği vardı, hep çantasında taşırdı, kaybolduğunda için için ağlamıştı; saçlarını yolmuştu. Sonra öğrendim ki; annesi vefat ettiğinde o çok küçükmüş, annesinin yanındayken taşıdığı bebekmiş. ''Annemin kokusu sindi ona'' demişti. Maddi olan eşyaların ben de bir değeri yoktu; taa ki o olayı yaşayana kadar.

İnsan, anlamı olan şeylere üzülür de en sevdiğine ve kendine zarar verecek kadar olmamalı. Asıl önemli olan şey de sinirlenmekten ziyade, sinirini kontrol altına alıp çevrene ve kendine zarar vermemek. Aklı başında olan insan bunu biliyor olmalı.

Böyle hikayeler de o farkındalığa sahip olmak için ders veriyor. Teşekkürler.