Hanım

[@Jazz]

Geçenlerde Yıldız Kenter'i anlatan Caniko belgeselini hayranlıkla izledikten ve belgeselde Yıldız Kenter için ifade edilen "kalabalıklar arasında yalnız, yalnızken bile çok ama çok kalabalık" cümlesinin zihnimde bir yerlerde takılı kalmasından sonra, önceden de bir kaç kez izlediğim 1989 tarihli, 7.4 IMDb puanlı Hanım filmini oturdum ve tekrar izledim...

Film, Dumlupınar şehitlerinden deniz subayı eşini çok genç yaşta kaybetmiş, İstanbul'da eski bir köşkte kedisi Hanım ile yaşayan piyano öğretmeni Olcay hanım üzerine kurulu. Vücuduna yayılan ve neredeyse son evreye gelen kanser hastalığının pençesindeki Olcay hanımın tek derdi, ölmeden önce çok sevdiği kedisi Hanım'ı birine emanet edebilmektir. Kendisiyle hiç ama hiç ilgilenmeyen, köşkü satılığa çıkarmaktan başka bir derdi olmayan, evliliği çatırdayan ve genç müzisyen sevgilisiyle gününü gün eden kızından, ve torunundan başka kan bağı olan hiç kimsesi yoktur Olcay hanımın. Damadı kızından daha iyi davranmakta en azından daha merhametli yaklaşmaktadır kendisine. Ara ara piyano dersi verdiği, kalan tek öğrencisi genç Canan olmasa kapısını çalan kimse yoktur neredeyse. Oturduğu mahallede yaşayan, kullandığı 'çatana' olarak tabir ettiği küçük gemisi hurdaya çıkmak üzere olan, tek eğlencesi her akşam yudumladığı Güzel Marmara şarabı olan eski akşamcılardan Necip kaptan her karşılaştığında halini hatırını sormaktadır Olcay hanımın...

Bu arada çatana: "Filika büyüklüğünde, islimle işleyen deniz teknesi, küçük vapur, istimbot" demekmiş...

Olcay hanım; seküler bir hayat tarzı benimsemiş, toplumun değişmesine -aslında yozlaşmasına desek daha doğru- karşı, içinde kendini güvende hissettiği bir koza örmüş, hani kimseyi kırmadan, incitmeden hatta rahatsız bile etmeden bu dünyadan gelip geçen insanlar vardır ya, işte onlardan biridir. İstanbul'da yavaş yavaş tedavülden kalkmaya başlayan inceliğin ve zarafetin adeta vücut bulmuş halidir. Tıpkı Canan'ı çalıştırdığı Cemal Reşit Rey'in kaybolan eski İstanbul'a bir özlem, bir saygı duruşu olan 'Hatıradan İbaret Kalan Şehirde Gezintiler' eseri gibi...

Necip kaptanın da hayatı hep zorluklarla geçmiş, hep çalışmış, gizliden gizliye Olcay hanıma aşık, belki de bu yüzden hiç evlenmemiş, kendine "alengirli lâfları beceremeyen cahil bir adam" diyen, aslında gerçek bir eski İstanbul beyefendisidir. Çatanasıyla son boğaz seferine Olcay hanımı da davet eden Necip kaptanla Olcay hanımın yol boyunca eski İstanbul'u yadettikleri sohbetleri filmin en iyi sahnelerinden biridir. Zaten Yıldız Kenter ve Eşref Kolçak'ın bu filmle beyazperdede tutturdukları kimya, başlıbaşına bir sinema sohbeti konusu olmaya nabzettir.

Ben, her İstanbul'a gittiğimde bu filmin çekildiği yıllar olan 80'leri yadederken, o yıllarda yaşamış yaşı kemale ermişler çok daha eskileri yadediyor. Eskiden "geçmişe mazi" denirken, yıllar geçtikçe mazide kalmış o geçmişi daha çok özler hale geldik.. ne tuhaf...

Neyse.. konumuza dönersek; Necip kaptanın eski çatanasının içten içe çürümüşlüğü, Olcay hanımı kaçınılmaz sona doğru yaklaştıran kanser hastalığının bir metaforu gibidir filmde...

Filmin diğer oyuncu kadrosunda; evinde sayısız kedi besleyen kendi tabiriyle "kedi delisi" Siranuş hanım rolünde Ani İpekkaya, Olcay hanımın kızı Ülkü'yü oynayan Fatoş Sezer, mahallenin kahvesini işleten, Necip kaptanın "sofra" arkadaşını oynayan Orhan Çağman ilk göze çarpanlar. Olcay hanımın belediye otobüsünde seyahat ederken gözlemlediği aklı bir karış havada gençlerin grubunda bulunan 19 yaşındaki Berna Laçin'e özellikle dikkat...

1989 Antalya Altın Portakal Film Festivali'nde Halit Refiğ'e En İyi Yönetmen, Korsika'da düzenlenen Bastia Mediterranean Film Festivali'nde de Yıldız Kenter'e En İyi Kadın Oyuncu Ödülü'nü kazandıran filmin final sahnesi Türk sinemasında efsanelerdendir...

Yönetmeni ve muhteşem oyuncu kadrosu zaten filmi çok üst mertebelere taşıyor. Hele hele siz de filmdeki Olcay hanım ve Siranuş hanım gibi kedi delisiyseniz ve şimdiye kadar izlemediyseniz, sinemamızın gerçek hazinelerinden sayılan bu filmi izlemenizi, eğer malûmatfuruşluk olarak nitelemezseniz tavsiye ederim...

Filmin soundtrack müziği olan Ahmet Adnan Saygun'un İnci'nin Kitabı isimli eseri, 8 dakika 42 saniyelik nefis bir kayıt...

[@Canan]

Filmi izledim. Çok dokunaklı bir konusu var. Yıldız Kenter'in sesinin tonu ve ahengine ve de oyunculuğuna bayılıyorum.

[@Banemin]

Sevgili @Jazz filmi i<lemiştim ama şimdi senin yorumunla bir kez daha izleyesim geldi.

Özlemişim yorumlarını ve seni kınım kınım kınıyorum özlettiğin için...

[@Canan]

Konuya zamanımın kısıtlı bir anında yorum yazmıştım. Ondan olmalı ki, sevgili Jazz'ın güzel yorumuna değinmemişim.
Ben de kendimi kınım kınım kınadım şimdi.

[@Jazz]

Bu sefer arayı bayağı açtığımın farkındayım...

Teşekkür ederim yorumlarınıza...