Mutluluk Doğuştan Verilen Bir Şans Değildir

[@Minerva]

Mutlu insanlara uzaktan baktığımızda her şeyin yolunda gittiğini hiçbir sıkıntıları olmadığını sanırız. Oysaki durum hiç de öyle değildir.
Mutluluk doğuştan insanlara verilen bir şans değildir. İnsan, mutluluğu içinde yaratırsa mutlu olabilir. İşte bu da bizim elimizde. Hayatın dört dörtlük gitmediği zamanlarda bile mutlu olabiliriz.

Bakın aşağıdaki hikayedeki gibi;


Bir hükümdar amansız bir hastalığa yakalanmıştı. Ülkenin bütün hekimleri saraya geldi, komşu ülkelerin hekimleri de çağırıldı. Ama hastalığa hiçbir çare bulunamadı. Hükümdar, herkesin gözü önünde her gün biraz daha erimeye devam ediyordu. Umutsuzluk içinde çırpınırken son çare olarak bütün falcıların, büyücülerin bulunup saraya getirilmesini istedi.
Adamları koşuşturdu. Ülkede ne kadar adı falcıya büyücüye çıkmış insan varsa toplayıp getirdiler.


Falcılar, büyücüler hükümdara tek tek baktılar, bildikleri bütün numaraları yaptılar, ama hiçbiri herhangi bir iyileşme sağlayamadı.
Hükümdar artık iyiden iyiye umutsuzluğa düşmüşken günün birinde sarayının kapısına bir yaşlı kadın geldi. Bu kadın hükümdarın derdini nasıl çözeceğini bildiğini söylüyordu! Yaşlı kadını hükümdarın yanına götürdüler.


Hükümdar yatağında doğrulamadan, “Söyle kadın” diye güç bela konuştu: “Neymiş senin çaren!”
Kadın bildiği çareyi anlattı: “Adamlarınız ülkeyi dolaşacak, ülkenin en mutlu adamını bulacak, onun gömleğini alacak ve size getirecek. Siz de bu gömleği giyince iyileşeceksiniz…”


Hükümdar emir verdi, adamları hemen ülkeye dağıldı. Önce en zenginlerin kapısını çalmaya başladılar. Ama hangi zenginle gidip konuştularsa onun hiç de tahmin ettikleri gibi mutlu olmadığını gördüler. Aralarından bir iki kişi, en değerli gömleklerini verdi. Hükümdar gömlekleri giydi fakat bunların da herhangi bir faydası olmadı. Böylece o gömleklerin sahiplerinin söyledikleri gibi mutlu olmadıkları ortaya çıktı.


Hükümdar köpürüyor, adamları bütün ülkeyi adım adım dolaşıyor, artık zengin fakir dinlemeden mutlu insan arıyor ama bir kişi bile bulamıyorlardı.
Durmaksızın dolaşırken susuz kalan hükümdarın adamlarından birkaçı dökülen bir kulübenin yanından geçmekteydi. Su istemek için yaklaştıklarında içeriden gelen sesi duydular.
Bir adam kendi kendine konuşuyordu:
“Nekadarmutluyum,bendeniyisi yok, karnımı doyurdum, yarın çalışabilecek gücüm de var… Benden iyisi yok…”


Hükümdarın adamları suyu falan unutup hemen içeri daldılar. Bu son derece yoksul kulübede bir adam yere oturmuş, kağıt üzerine serdiği peynir ekmeğin son kırıntılarını ağzına atarken bir yandan da türkü söylüyordu.


Hükümdarın adamları “Nihayet bulduk” diye adama doğru hamle ettiler ve yanan tek bir mumun zayıf ışığında adamın gömleğinin olmadığını gördüler.

[@caleydeskop]

Hikayedeki temadada yazacağımla ortak bir nokta var esasında. Aslında tamahkarlıkla ne kadar doğru orantılı değil mi?

Bunla ilgili tamamını hatırlayamadığım bir hikaye paylaşmak istiyorum;

Devr-i ala döneminin burjuvazinin yeni filizlendiği yıllarında bir kız varmış. Kız öyle naif öyle masum ve öylesine güzel ve hoşmuşki arşın arşın yollar bile katedip onu görmek için divane olan adaylarla doluymuş. Ancak kız o kadar temkinli ve dirayetliymişki kolay kolay tanışma şansı bile vermezmiş. Verdikleri de aldıkları derslerle boyun bükerlermiş.

Günlerden bir gün çok istekli ve kendine güvenen adaylardan birinin ısrarına

-Peki benle mutlu olacağına emin misin? diye sormuş. Buna karşın adam

-Elbette siz bu fırsatı bana verin yeter. diyerek cevaplamış.

Bunun üzerine kız bunu anlamak için tek bir şartı olduğunu söyleyerek adamı bir sınava davet etmiş. Adamda kendisine duyduğu güvenle bunu kabul etmiş.

Kız adamı alabildiğine büyük bir gül bahçesine götürerek, kendisine en güzel gülü getirmesini ama her adımında bir daha arkasında bıraktığı gülleri alamayacağını söylemiş.

Adam ilk adımıyla birlikte gülleri koklamaya başlamış. Hangi gülü kokladıysa bir kaç adım ileride daha iyisini bulabileceği umuduyla devam etmiş. Bir iki üç derken bahçenin sonuna kadar gelmiş ama güller artık bahçenin başındaki kadar güzel kokmuyor ve gittikçe soluk bir renk alıyormuş. Bahçenin sonuna geldiğinde ise sadece kuru bir gül bulabilmiş.

Elinde kuru bir gülle kızın yanına gelmek zorunda kalmış ve kıza mahçup olmanın üzüntüsüyle boynunu bükmüş.

Kız ise adama nadir görebileceği bir öğüt vermiş.

-Sen güzel güller koklarken yetinmeyerek daha iyisi olabileceğini düşündün ve hep arkanda bıraktın. Ama dönüşünde yoktu ve şimdi bak elinde kuru bir gül kaldı.

Benimle mutlu olabileceğini düşünürken yarın dahada mutlu olabileceğini düşündüğün biri olursa ne yazıkki bende arkanda bıraktığın güzel bir gül olurum hemde arkana dönüp alma şansın olmayan bir gül.

Evet sanırım uzun tuttum yine ama umarım tamahkarlığın daha büyük mutluluk oyunlarından daha emin bir yol olduğunu aklımızın bir ucunda saklamamız gerektiğini anlatabilmişimdir.

[@ReaL]

Teşekkürler caleydeskop..

Her ne kadar gerçek olamayacağı gibi insanların bu gibi duygu düşünceleri ile birebir uyuştuğu söylenemez, ancak yine de hikeyeden bir çıkarıla bilinir..

* * *

İnsanlar bazen başkalarına çirkin gelenleri de sevebilir. Bir ses tonuna, yürüyüş şekline, yaptığı küçük bir jeste, bir mimiğe bile vurula bilir..