Heykele Ruh Veren Kadın - Camile Claudel (1864 – 1943)

[@LaLe]

Camile Claudel (1864 – 1943)

Camille; küçük yaşlardan beri heykel tutkusuyla yaşamış sanatçı, heykelini ve ilk sevgilisi “çamur”u hayatı boyunca savunmak zorunda bırakılmış bir kadın. Heykeline duyulan öfke, aile içinde annesinin tepkisinden başlayarak, çağın ve sanat tarihinin en büyük heykeltıraşlarından Rodin’e kadar uzanmıştır. Camille, önüne koyulan engellerin ve sanatına ket vurmaya çalışanların karşısında heykelinin savaşçısı olmak durumunda kalmıştır ve bu öfkeler arasında açlığını duyduğu sevgiyi asla bulamamıştır.

Rodin’in 1884 yılında Camile’nin yaptığı ilk bronz büstü – Rodin Musee, Paris

Camille doğduğunda Laouise Athanaise, sevgisi çoktan tükenmiş bir anneydi. Hayatı boyunca Camille’den önce; 1863’te doğan ve ölen erkek bebeği Henri’nin yasını tuttu. Camille, her zaman annesinin bakışlarında sevilen “öteki çocuğu” ve annesinin kendisine karşı duyduğu öfkeyi gördü… Annesinin tüm sevgisi kendisinden önce hayata gelen ve ölen Henri ile gömülüp gitmişti. Camille annesinin sevgisinden mahrum kalmaya mahkumdu. Henüz genç bir kızken, heykel sevgisi ve çamur tutkusu, annesi tarafından istenmeyen evlat ilan edilmesine yetmişti. Bu durum anne-baba kavgası ve evdeki gerginliğin sebebi haline geldi.. Küçük kız kardeşinin aksine; toplumsal beğeniye ve evlenilmeye layık bir genç kız olarak değil de, dönemin yasaklarının beslediği asi bir ruh olarak yetişiyordu Camille. Başkaldıran tavrı, erkek kardeşi Paul Claudel’i de etkisi altına almış ve Camille, Paul’ün gözünde ideal kadın görüntüsünü oluşturmuştu. Paul, hayatı boyunca ablasına karşı gerçek bir hayranlık beslemiştir. Baba Louis Prosper, kızının seçimine destek vermiş, Paul onu anlayan tek insan olmuştur ancak hiçbir şey anne Louise Athanaise’in öfkesini, bu öfkenin ve sevgisizliğin Camille’in tüm hayatını şekillendirmesine engel olamamıştır. Louise Athanaise’in bu tavrı, kızının ileride yaşayacağı sayrı yılların temelini oluşturan boşluğun yaratıcısı olmuştur.

Camile’nin 1900 yılında yapmış olduğu Rodin’in bronz büstü – Rodin Musee, Paris

Camille, 1883 yılında Paris’e heykel eğitimi için gelmiş; öncelikle Alfred Boucher ile , ardından ise Auguste Rodin ile çalışmalarını sürdürmüştür. İlk çalışmaları Alfred Boucher tarzının özelliklerini taşırken sonraki yıllarda heykelleri adeta Rodin’inkilerden ayırt edilemeyecek duruma gelmiştir ve benzer temaları birbirine çok yakın şekillerde işleyen çalışmalar yapmışlardır. Bu süreç içinde Camille ve Rodin aralarındaki 24 yaş farka rağmen tutkulu ve karşılıklı bir aşk yaşamışlardır.

Femme Accroupie (1885 Bronz) Musee Rodin, Paris

Rodin pek çok yapıtını Camille’den etkilenerek yaptığını, bir çok heykeline onun yüzünü yerleştirdiğini inkar etmemiştir. Camille 1892 yılında Rodin’den hamile kalmış ve bu bebeği üzülerek aldırmıştır (o sıralarda kopmakta olan ilişkilerinden gelen bu bebeği doğuramayacağının farkındadır). Rodin’in eşi ve tek oğlunun annesi Rose Beuret ise Camille’in çalışmalarında çok defa yaşlı, çirkin kadın; desenlerinde cadı kılığında ortaya çıkmıştır. 1893 yılında Camille ve Rodin’in tutkulu aşklarındaki yıkım süreci devem etmektedir. Artık Camille Rodin’in kendisi için tuttuğu evden ve atölyeden ayrılmıştır ve ayrı yaşamaya başlamışlardır. Bu yıllardan itibaren Camille heykellerinin de Rodin’inkilere benzerliğini kaybettiği, çalışmalarında kaygan, düz yüzeyler oluşturarak daha saf bir stil oluşturduğu gözlemlenmiştir.

[@LaLe]

Camile’nin 1888 – 1905 yılları arasında Shakuntala (Skulptur) heykelini alölyede yaparken. Heykel daha sonra mermerden yapılıp adı Vertumnus ve Pomona olarak değiştirilmiş.

Shakuntala heykelinin yapımı bittikten sonraki hali

İlişkilerindeki gelgitler sonucunda ayrılık kaçınılmaz olmuştur oysa Camille Rodin’de çocukluğundan beri annesinden beklediği sevgiyi, onun gözünde gördüğü sevilen, başarılı çocuğu (Henri), kendisinin ulaşmak istediği sanatçı modelini ve heykellerine hayat veren babayı bulmuştur. Bunları kaybetmek Camille için üstesinden gelemeyeceği buhran döneminin başlangıcı olmuştur. Rodin’in modelliğini, asistanlığını yapmış ve onun pek çok eserine emeğini vermiş, yeteneğini ve kendini ona adamıştır. Sevilmeye duyduğu açlık Camille için bu kendini adama durumunu ihtiyaç haline getirmiştir ve artık taptığı bu adam çekip gitmiştir. Bu kopuştan sonra Camille, dönem dönem girdiği sinir krizleri ve agresif davranışları, heykel atölyesinden dışarı taşan çığlıkları ile çevre halkının tepkisini toplamıştır. Bu dönemde kendi heykellerinin de birçoğunu eline geçirdiği sopalarla tahrip etmiştir. Gözler önüne serilen bu durumdan dolayı Camille’in psikiyatrik bir kliniğe yatırılması uygun görülmüştür ve otuz yıl; yani hayatının sonuna kadar orada tutulmuştur. Kurtuluş günü 1943 yılında bu dünyadan çekip gittiği gün olmuştur.

La Valse– Vals (1905 – Bronz) Musee Rodin, Paris

Camille, klinikteki yıllarını yetersiz beslenerek, durmadan çalışarak, üstüne başına en ufak bir özen göstermeyerek, bakımsızlıktan bitkin durumda geçirmiştir. Annesi ve kız kardeşi tarafından hiç ziyaret edilmemiştir. Erkek kardeşi Paul, tek ziyaretçisi olmuştur. Öfkesini ve düşüncelerini ancak onla konuşurken ve ona yazdığı mektuplarda dile getirebilmiştir. Camille’e göre bütün olanlar Rodin’in “şeytani” başının altında çıkmaktadır; Rodin, büyük yeteneğini inkar etmediği Camille’in kendi isminin önüne geçmesinden korkmuş, ondaki yeteneği kıskanmış ve kıskançlığı aşkının önüne geçmiş bir adamdır. Kendi ölümünden sonra yerinin doldurulamaz olmasını istemiş ve bu yeri Camille’in doldurmasından endişelendiği için çareyi onu akıl hastanesine kapattırmakta bulmuş ve onu bilerek bu duruma getirmiştir. Ayrıca Camille, beraber çalıştıkları süre içinde kendi yaptığı eskizleri Rodin’in sahiplendiğini ve heykellerinde bu eskizleri kullandığını; yani kendi fikirlerinin ve yaratıcılığının çalındığını söylemiştir.

l'âge mûr - Olgunluk Çağı (Bronz 1894 – 1900) - Musee D'Orsay, Paris.

Camille, hayatını sanatına adamış bir kadındır. Heykelinde kendisinin ulaşmak istediği modeli yaratmıştır. Çocukluğundan beri eksikliğini duyduğu sevgiyle dokunma, elleme, kucaklama duygusunu bulmuş, annesiyle kuramadığı fiziksel teması üç boyutlu olma özelliği taşıyan bu sanatla kurmuştur.

Le Causeuses - Dedikoducu Kadınlar (Oniks 1897) – Musee Rodin, Paris

Küçük yaşlarından beri sevgiye layık bulunmadığını gözlemleyen Camille, heykellerinde “sevgiye layık” (Louise Athanaise’in sevgisine) çocuklar yaratmış, aşkını yaşarken kimseye anlatamadığı duygularını elinin altındaki çamura aktarmıştır. Louise Athanaise’in ve Rodin’in sevgisinden mahrum kalışı onu bu sanata bağlayan düğümleri atmıştır.

C.Tuğba Gürkök / “rh+ sanat” dergisi 2005 Mayıs

[@OkyanusunKalbi]

Heykelleri gerçekten Rodin'in eserlerine benziyor..

Başarılı olmasından çok, kadın oluşu hoşuma gitti..Feministlik yapmadan çıkayım burdan bari..

Eline sağlık canım, çok güzel bir konu olmuş yine..

[@**EMEL**]

Camille, önüne koyulan engellerin ve sanatına ket vurmaya çalışanların karşısında heykelinin savaşçısı olmak durumunda kalmıştır ve bu öfkeler arasında açlığını duyduğu sevgiyi asla bulamamıştır.


gerçek sanatçı olmak işte bu kadar zor. Hayatından, güzel şeylerden taviz vermeden gerçek sanatçı olunamıyor -olunamaz ...

Her zevkin her güzelliğin her saltanatın ve şatafatın ortasında yaşayıp hala ben sanatçıyım diyenler bilmeliler ki sanatçı kolay olunmuyor birçok şeyden vazgeçmek gerekiyor, hepsi bir tarafa yeldeğirmenleriyle savaşmak gerekiyor yeri geldiğinde ve o yeri o sıfatı hakketmek...


Camille'nin hayatıda çok ilginç eserleride müthiş

Teşekkürler Lale, çokta hoş sıkılmadan okunası bir konu olmuş ellerine emeklerine sağlık canım benim

[@LaLe]

Camile'nin hayatını konu alan kitabı çok önceden okumuştum.

Acı olan, Camille'nin kendi isteği dışında psikiyatrik kliniğe yatırılması. Her zaman için, her hususta en büyük destekçisi olan babasının vefatından bile haberdar edilmeyip, annesinin ve erkek kardeşinin babasının vefatından bir gün sonra kendi aralarında karar vermeleri, erkek kardeşinin klinik kağıtlarını imzalaması Camile için kaçınılmaz son olmuş.

Bir sabah Camile'nin evinin kapısı kırılıp içeri girilmiş ve onu yaşamının sonuna kadar 32 yılını geçireceği psikiyatri kliniğine götürmüşler.

En üzücü durum da, aslında Camille'nin bunca sene orada kalmasına gerek olmaması. Defalarca, kendisini hiç bir zaman ziyaret etmeyen, annesine ve kız kardeşine bu söylendiği halde, hiç ilgilenilmemiş.

Bir nevi unutulmuş orada...




Hayatı filme de konu oldu. İzlemeyenlere tavsiye ederim. Başrollerde İsabella Adjani ve Gerard Depardieu oynuyor.

[@Öykü]

Eserleri harika. Keyifli bir konu olmuş. Teşekkürler sevgili lale.

[@Pitsy]

Teşekkürler Lale.

[@CadII]

Çok etkileyici, çok güzel hazırlanmış, harika bir paylaşım. Teşekkürler Lale

[@Basakca]

Yaptığı eserlerde kendi ruh halini,yaşamının evrelerini yansıtmış gibi...

İsmini okurken de Cemile diye okumasaydım daha iyi olacaktı da neyseki sonradan aydım


Ellerine sağlık...Teşekkürler Lale..

[@Canan]