Yaşadığımız Günler | Kişisel Tarihimiz | Anılar

[@Gece]

Banemin' in yazısından anlaşılıyor ki...
Büyüklerimiz bizi hep kandırmış...

"Büyüyünce unutursun" dedikleri külliyen yalanmış...

Sayfada güzel olmuş, hayırlı uğurlu olsun...

[@LaLe]

Forumda hep Antalya'lıyım desem de, kökenim Karadenizdir. Akdeniz ise İstanbul'dan sonra göç ettiğimiz şehirdir

Ordu'ya gittiğimde sanırım 5 yaşıma yeni basmıştım. Memleketime ilk ve son gidişimdeki, çocuk aklımda kalanları paylaşmak istiyorum sizlerle.

Farkındaysanız Karadeniz resimlerinden dereler, ırmaklar ve yeşillik hiç eksik değildir. Gittiğim yerde de manzara bunlardan farklı değildi. Berrak, buz gibi bir suyu olan ayaklarımızı soktuğumuz dere, tarla kenarlarında uzayıp giden fındık ağaçları, dallarından sarkan ikili ikili fındıklar...

Hele ki elma ağaçları. O mayhoş tadını hala unutamıyorum onların. Antalya'da pazara nadir de olsa gelir o tip elmalar, ama hiç birinin tadını bulamadım çocukluğumda yediğim elmaların. Sanki bir sunilik, yapaylık ya da ne bileyim işte o zamanlara duyduğum özlem, bir türlü o tadı almamı ve o anılarımı silmemi sağlayamadı.

Doğal bir çeşme var hayallerimde. Çeşme dediğime bakmayın siz, adını koyamadım işte. İki kayanın arasından gelen bir su, aktığı yerde oluşmuş bir çukur ve zemininde kum vardı. O kadar alçaktı ki o yaşta olmama rağmen su içmek için eğilmek zorunda kalırdım. İki minik elimi birleştirir, içine dolan su parmaklarımın arasından veya yanlardan dökülürken yüzümü gömer ve kana kana içerdim o suyu.

Sabah erken kalkılır ve tarlaya gidilirdi. Üstüste tavana kadar dizilmiş yufkalar bir tepsiye konan su da ıslatılır ve kendi yapmış oldukları peynirlerle börekler yapılırdı tarlada acıkıldığında yenmek için.

Benim için özel olarak sağılan inekten alınan süt, bütün ağlamalarıma sızlanmalarıma rağmen bana içirilirdi. Tadı ve kokusu mahfediyordu beni. Taze süt bana hep ahır gibi kokmuştur ve hala da içemem taze sağılmış sütü bu nedenle.

Ahır dedim de aklıma korkudan oraya giremediğim de geldi. Tavuklar folluklarda sakin sakin otursa da Horoz bana gıcıktı sanırım. Her girişimde üzerime sıçrar ve beni korkuturdu. O folluklardan alınan sıcak yumurtalar ve içine kırıldığı tereyağ... Hayatımı karartmaya yeter iki sebepti bunlar. öğürerek yedirirlerdi bana. Ama şimdi düşünüyorum da o yumurtanın altın rengi sarısı, tereyağının sahandan taşacakmış gibi köpürerek kabarması, etrafı saran koku. Şimdi ne kadar çok istesem de bulamayacağım şeyler sanırım. Hele hele kül içine gömülerek yapılan çöreklerden yemeyi ne kadar çok isterdim şimdi... Nar gibi kızarmış ve ellerinde vurularak külü sirkelenmiş o çörekler... Üzerinde kalan küller bile güzeldi...

Sonra ekin tarlası... Bir öküzün arkasına bağlanmış yayvan bir tahta üzerine abimle ikimizi oturtmaları, başaklar altımızda kırılırken çıkan sesler, o samanın ve buğdayın kokusu ve finalde elimdeki sopayla öküzün gerisini dürtmemle dereye uçuşumuz. Abimle köye ulaşmak için aşmak zorunda kaldığımız bir tepe, abimin o tepe için ettiği küfürler, ama o tepenin başına geldiğimizde iki dağ arasında kalmış köyümüzün eşsiz manzarası... Masal gibiydi sanki...

Yaz aylarında bazen Antalya dışına çıktığımızda yakılan ekinlerden kalma anızların kokusu dolar genzime. Bize ulaşamayan dumanlarına rağmen gözlerimin dolması sanırım hep bu anılarım yüzünden.

[@Banemin]

Lale masal tadında okudum ve sen o suyu içerken dişlerim bile dondu sanki.

O kadar güzel anlatmışsın ki, yaşamayanların imreneceği bir anı olmuş.


O horoz yaşıyor mu hala? Onu öpesim geldi.

[@Rukia]

Lale ve Banemin, her ikinize de diyorum bu nasıl bir anlatımdır?

Sanki anlattıklarınızı biz de yaşıyoruz. O saman kokularını alıyor, tepeleri aşıyoruz...

Ya da sanki bizim çenemize taş konuyor.

Yaşananların bu denli güçlü olması sanırım bizde bu etkileri yapıyor.

Bu güzel anıları bizlerle paylaştığınız için çok teşekkürler.

Bu arada ben küçük Lale'yi çok sevdim..

[@ReaL]

Rukia, senin küçüklük anın yok mu?

* * *

LaLe'ye baksana gören de sanır ki 60 yaşında..
Horoz da biliyormuş işini... LaLe farkındamısın anlattıklarının çoğu yeme içme ile ilgili...

Ellerine sağlık, teşekkürler.. Galatasaray yenildi ama yine de keyif ile okumama engel olamadı...

[@Rukia]

ReaL var var olmaz mı? Ama bebeklik anılarımı hatırlamıyorum malesef.

Bir on yıl sonra ama rahatça anlatabilirim küçüklük anılarımı.

[@Canan]

Banemin ve LaLe, anlatımlarınız o kadar güzel, akıcı ve tad verici ki... Zevkle okudum.

Ah çocukluk ah... Her gelen yıl, bir öncekini arattırıyor kaldı ki, bu anılar yıllar öncesine ait. Çok gerilere gidince, yaşanılanların kimi gülümsetiyor, kimi de burun direğini sızlatıyor insanın .

İkinizin de ellerine, kafasına sağlık

[@CadII]

Nasıl güzel yazmışsınız. Bir anda çocukluk anılarım geçti gözümün önünden. Teşekkürler, teşekkürler...

[@LaLe]

Orjinal Mesaj Sahibi Banemin

O horoz yaşıyor mu hala? Onu öpesim geldi.

Ah o horoz bir yaşasa, ben biliyorum yapacağımı da, dua et sen

Orjinal Mesaj Sahibi Rukia

Lale ve Banemin, her ikinize de diyorum bu nasıl bir anlatımdır?

Sanki anlattıklarınızı biz de yaşıyoruz. O saman kokularını alıyor, tepeleri aşıyoruz...

Ya da sanki bizim çenemize taş konuyor.

Yaşananların bu denli güçlü olması sanırım bizde bu etkileri yapıyor.

Bu güzel anıları bizlerle paylaştığınız için çok teşekkürler.

Bu arada ben küçük Lale'yi çok sevdim..

Rukiacığım, herkesin ufaklık anılarında hemen hemen birbirine benzer ufak tefek şeyler vardır. Ama kimse çenesine havaya atılmış bir taşı yemez. Bu sadece Banemin'e özgüdür

Orjinal Mesaj Sahibi ReaL

Rukia, senin küçüklük anın yok mu?

* * *

LaLe'ye baksana gören de sanır ki 60 yaşında..
Horoz da biliyormuş işini... LaLe farkındamısın anlattıklarının çoğu yeme içme ile ilgili...

Ellerine sağlık, teşekkürler.. Galatasaray yenildi ama yine de keyif ile okumama engel olamadı...

ReaL inan Ordu dendiğinde benim aklıma gelenler bunlar. O taze sıkılmış süt ve kokusu, tereyağının kokusu. Çok çılızdım. Vıcık vıcık yağ içinde bana yumurta yaparlardı, güçlenip kuvvetleneyim diye. Nereden bileceklerdi ters tepip, çenemin güçleneceğini

[@Basakca]

Doğal bir çeşme var hayallerimde. Çeşme dediğime bakmayın siz, adını koyamadım işte. İki kayanın arasından gelen bir su, aktığı yerde oluşmuş bir çukur ve zemininde kum vardı.

Laleciğim adını koyamadığın çeşme olarak nitelendirdiğin şey "puar"
Bakma şaşkın şaşkın rahmetli anneannem öyle demişti. İlk 7 yaşımda gitmiştik. Daha önceden de rahmetli dayımın düğününe gitmişimde ben hatırlamıyorum. 3 aylık imişim.

Anneannemle birlikte gitmiştik "puar" denilen yere. "Bak kizum bu sudan içtun mi yanaklarun al al olacak canuna can katacak. O yiğneleru haplaru kullanmana gerek kalmayacak" demişti. (anemi tedavisi görüyordum)

Anneannemin bir elinde güğüm bir elinde de ben. Epeyce bir gittik yeşilliklerinden arasından şırıl şırıl akan berrak buz gibi su. Güğümü doldurduktan sonra yüzümü yıkadı anneannem "çok soğukkkkk" diye bağrışımı ve sesimin yankısını hatırlıyorum.

Puar ne demek anneanne diye sorduğumda "a daa, bu kizum, bu puar"

Tabi ki aldığım cevaptan tatmin olmayan bana annem "puar"ın "pınar" olduğunu söyleyince rahatlamıştım.