En Çok Onlar Okundu

[@Mustafa Akten]

Herkes her yayını her kitabı okuyacak diye bir kural yok. İnsanlarda okuma alışkanlığı varsa mutlaka ilgi alanlarına girenler öncelikli tercihtir. Yakınlarınızın tavsiyesi ile ilgi alanınıza girmeyen yazı ve kitaplarıda bazen okuyabiliyoruz. Önemli olan okumak için bir bütçe ve zaman ayrılıyorsa şanslısınız demektir.

[@Smyrna]

İçinde okuduklarım var ama asla okumam dediklerimde var.

Debbie Macomber'ın serisi var elimde ama hepsi bitmedi daha.

[@MyStery]

Bir çoğunu okudum, bir kaçını da okumayı tercih bile etmedim
Güzel bir derleme olmuş teşekkürler paylaşım için canım.

[@Canan]

Orjinal Mesaj Sahibi Mustafa Akten

Herkes her yayını her kitabı okuyacak diye bir kural yok. İnsanlarda okuma alışkanlığı varsa mutlaka ilgi alanlarına girenler öncelikli tercihtir. Yakınlarınızın tavsiyesi ile ilgi alanınıza girmeyen yazı ve kitaplarıda bazen okuyabiliyoruz. Önemli olan okumak için bir bütçe ve zaman ayrılıyorsa şanslısınız demektir.

Katılıyorum. Tavsiye üzerine, ''Kaiken''i ısmarlamıştım, pek sarmadı beni; çok yavaş gidiyor...

Listedekilerden sadece birini okumuşum. Harem'i de ısmarlamak üzerine kaydettim; zira Türkiye'ye gidecek yolcum var

[@sosyal elçi]

Hıdır Işık'ın 2013 Ali Rıza Ertan Şiir Ödülüne layık görülen "Dilin Metruk Yarası" adlı şiir kitabı muhteşem bir kitap ve kesinlikle okunmalı. Aşağıdaki şiir kitaptaki şiirlerden biridir.


YANLIZLIĞI ÖLÜMCÜL KILAN AYRILIK


bir uçurum dokundu ömrümün baharına,
ah şimdi ne şarkılar, nede anılar kaldı payıma
oysaki düşmeseydi bir yara dilime, bir kuş gibi uçacaktı
kalbim.


sen kibrin dişlerinde yeşertiyorsun kalbini
bense ıssız bir adanın okyanus yalnızlığıyla
uslandırıyorum yangınlarımı. bir masalın
yarım kalmasıdır artık dudaklarımızdaki mühür.
şimdi ben sen’de susmayı seçiyorum sevgili!
ya da konuşacaksak sesim özgürlüğüne
teninde kavuşsun ve uzaklığı besleyen gözlerin,
yine aksın bir ırmağın kollarıyla kadim ışıltılara.
çünkü ayrılığın kitabesinde adın, uçurum oluyor
sanki her an karanlığını düşerken giyeceğim.

tırnaklarını derime geçiren uzaklığın
toplama kamplarındaki yırtık elbiseli bir çocuğun
esmer hüznü olup yapışıyor yaralarıma.
acının kumaşıyla bir boşluk dikiyor zaman
ta gözlerimden sonsuzluğa ve kalbim,
şaşkınlığın kırbaç darbeleriyle bir ceylan oluyor.
ben yine susmayı seçiyorum sen’de sevgili!
ya da konuşacaksak acılarım, zamanın
diliyle konuşsun ve yalnızlığı ölümcül kılan ayrılık
şerbetini içirsin bir ağacın dallarıyla tenime.
çünkü yokluğunda adın, kör bir kuyu oluyor sanki
her an düşerken uzaklığını giyeceğim.

-unutmadan kalbim
artık sen bir ölüsün sevgilinin
bilincindeki kör kuyularda!-

[@CadII]

Beraber Yürüdük Biz Bu Yollarda, Yılmaz Özdil' in son kitabı. İki haftada 300.ooo sattı.

Son 10 yılda yaşadığımız her şey

"Beş gazetenin arşivinden 460 bin sayfa taradım. Sırf arşiv taraması 1.5 senemi aldı. İsim Şehir Hayvan ve İsim Şehir Bitki gibi köşe yazılarımdan derleme değil... Sıfırdan yazıldı. 3 Kasım 2002de başlıyor. Bugüne kadar geliyor. Çıraklık, kalfalık, ustalık diye üç bölümden oluşuyor."
Yılmaz Özdil, Hürriyet, 30 Temmuz 2013

Bir tablo hayal edin.
Sanat eseri.
Miras. Size ait.
Tuvali, Türkiye coğrafyası.
Boyası, şehit kanı, alın teri.
Her sabah uyanıyorsunuz.
Gururla seyrediyorsunuz.
Ama, birileri her sabah sizden önce uyanıp o tablonun başına geçiyor
ve orasına burasına minik minik fırça darbeleri atıyor.
Her sabah bir minik fırça darbesi.
Usta işi.
Küçük küçük değişiyor tablo.
Aniden değil.
Milim milim.
Alıştıra alıştıra.
Yedire yedire.
Aradan yıllar geçiyor.
Tablo, o tablo olmaktan çıkmış!
Komple değişmiş.
Dedim ya, kanıksamışsınız.
Bakıyorsunuz bakıyorsunuz...
Tablo, hâlâ aynı tablo zannediyorsunuz.
Peki ne yapılabilir?
Fark, nasıl fark edilebilir?
Orijinalin aslında ne kadar değiştiği...
Ne hale getirildiği...
İlk bakışta nasıl anlaşılabilir?
Tek çare var. Kıyas.
Tablonun ilk haliyle...
Son halini yan yana koymalı.

[@Tanıdık]

sosyal elçi hakikaten güzel şiirmiş, teşekkürler...