‘Rosebud’: İçimizdeki Çocuğu Unutmamak

[@Rosebud]

‘Rosebud’: İçimizdeki Çocuğu Unutmamak ve Zamanı Durdurabilmek

“Geçmiş, şimdiki zaman ve gelecek arasındaki fark sadece bir illüzyondan ibarettir. Ama bu illüzyon çok güçlüdür.

Albert Einstein.

Zamanın akış hızı algımızın sınırları dışında. Büyümeye başlamak, üniversite ve sonra iş hayatı derken hayat içinde ilerledikçe günlerin değişimi akıl almaz seviyeye ulaşır. Bizim yapabileceğimiz fazla birşey yoktur aslında. Değişim hızına uyum sağlamaya çalışırken bir taraftan derinlerde bir yerde kendimizi, çoçukluğumuzu, hatıralarımızı ve kendimize bile anlatamadığımız o küçük hayali taşırız. Sesli söylendiğinde uçup gidebilecek bir hayaldir o. Bu yüzden en kendimiz olduğumuz zamanlarda çocukluk anılarımızın yanında saklarız.
*Spoiler icermektedir.


Sinema tarihinin en iyi filmlerinden birisi “Rosebud” kelimesi ile başlar ve devamında yaşlı bir adamın elinden kar küresi düşer. Filmin sonunda anlaşılır ki ‘Rosebud’ basit bir kızaktır. Kızağı özel yapan hiçbirşeyi yoktur, tek özelliği ise çocukluğa ve saf mutluluğa duyulan özlemdir. Güzel günleri hatırlatan bir simgedir. Herşeyden öte zamanın gücüne engel olan bir koruma kalkanıdır.

Yaş aldıkça dünya farklı bir yere dönüşür. İlk işinize girdiğinizde oradan emekli olacağınızı düşünürsünüz, ilk arabanız sanki uçakmış gibi hissettirir ama sonunda herşey değişir. Doğduğunuz ev yıkılır ve yerine yenisi yapılır, oynadığınız parke yollar asfaltla kaplanır, gün be gün değişim sizi teslim alır. Sahip olduklarınızı yenilemeye çalışırsınız ve yeniler eskidikçe değiştirmek için büyük bir gayret gösterirsiz. Değişim hem manevi hem de nesnel hale geldikçe keyif verir ve ‘eski’ tabiri ise çok kolay kullanılan bir sıfata dönüşür. Eskinin kıymetinin olmadığı bir dünyadan bahsediyoruz maalesef. Eskinin bu zamanlarda anlamı yerine yenisinin gelmesi zorunluluğu anlamına dönüştü.
Zaman değişir, siz değişirsiniz ve çoğu zaman hatırlamazsınız bile. Değişimin akışı içinde gerçekleşmiştir herşey. O kadar hızlı olmuştur ki siz aynı kişi kalabildiniz mi veya gerçekten hayatınız boyunca olmak istediğiniz insan olarak mı kaldınız hatırlayamazsınız bile. Dikkatiniz dağılmıştır bir kere.


Bir gün hatırlarsınız. O gün uykunuz kaçar. Yaptığınız bunca çalışma, gayret ve hırs ne içindi? Insan olduğumuzu düşündüğümüz bir rüya için miydi? Yoksa çocukluk hatıraları ve hayallerin kesişim noktasını yakalamış mıydık? Nasıl bileceksiniz bunları? Referans noktanız neresi veya ne olacak?


Nereden başladığınızı ve güzel anılarınızı unutmamak için özel bir ‘Rosebud’ olsun hayatınızda. Küçük bir köyde bir ev olabilir, ilk arabanız olabilir veya bir nesne ama size ait olan ve çocukluğunuza ait olan birşeyiniz olsun her zaman yanınızda. Baktığınızda kendinizi görebilesiniz. Baktığınızda mutlu anlarınızı ve çocukluk hayallerinizi hatırlayabilin. O hep sizinle olsun. Dünya canınızı sıktığında sizden alamayacağı yegane anı olarak hep referans noktanız olsun.

The Matrix — 1999

“Çocuk: Kaşığı eğmeyi deneme. Bu imkansızdır. Bunun yerine, sadece gerçeği anlamaya çalış.
Neo: Ne gerçeği?
Çocuk: Aslında kaşık yok.
Neo: Aslında kaşık yok mu?
Çocuk: O zaman eğilenin kaşık değil, kendin olduğunu anlarsın.” Matrix.


Zamanı yenemediğimiz aşikar ama insan zamanda yolculuk yapabilme kabiliyetine sahipiz. Önemli olan zamanın akışına tamamen kapılmamak ve insanın içindeki küçük çocuğa sahip çıkarken, eski hatıraları hatırlaması. Kaybettileri ve kazandıkları ile yitip gidenler ve gelenlerle bir bütün haline dönüşmesi. Yaşamak sadece bu andan ibaret değil, çoğu zaman geçmişe doğru yaşarız ve nadiren ileri doğru gideriz ama ne kadar çok hatıralarımızı canlı tutarsak o kadar kendimiz dönüşürüz ve bir o kadar da içimizde ki çocuk oluruz. Zaman çok hızlı ve yenilmez ama insan olmanın gücünü taşıyoruz biz.

Benjamin Button’ın Tuhaf Hikayesi — 2008

-”Saat ters çalışıyor.” dahası “Bilerek böyle yaptım. Çünkü belki bu sayede savaşta kaybettiğimiz çocuklarımız kalkıp eve dönebilirler.Çiftçilik yapar, çalışır çocuk sahibi olur, uzun bir hayat sürebilirler. Belki benim oğlum da eve dönebilir. Sizi üzdüysem özür dilerim.” Benjamin Button’ın Tuhaf Hikayesi.

[@ReaL]

Ellerine sağlıkkkk.

[@Canan]

Güzelmiş.

Rosebud nickinin nereden geldiği belli oldu

Teşekkürler Rosebud.

[@Rosebud]

İşte bunlar da benim Rosebud'larım, çocukken oynadığım hazinem...
Geçen gün evi düzenlerken buldum, @Canan Helikopter sizin oraya çok olmasada yakın sayılır bir ülkeden, 70'li yıllarda babam getirmişti oradan.
Bazen o çocuğu kaybedeceğim diye korkuyorum, tıpkı yazıdaki gibi sağdan soldan çıkan bu tür şeyler vesile oluyor hatırlamama gerçi hiç unutmuyorum, derinlerde bir yerlerde bir kor gibi hep duruyor, kimse kaybetmese keşke, dünya daha yaşanır bir yer olurdu.

[@NaNaNe]

Eline sağlık @Rosebud duygusal ve sürükleyici yazıymış bir solukta okudum.

Oyuncaklarda süper oldukları gibi kalmışlar.
Bende severim çocukluğumdan kalan bir bebeğim vardı kendi kızıma verdim zamanında oynadı.Elbiselerimden saklamıştım onuda giydirdim.

Hatta babaannemin gelinlik bir yorgan vardı hiç unutmam yıllarca sakladım.
Eskiden kalan yaşanmışlıkları olanları severim.
Hala annemden hatıra sakladığım bardak fincanlarım vardır büfede.En az 50,60 yıllık.

[@Rosebud]

Geçmişi yaşatabilmek, yaşayabilmek ne güzel bir duygu aslında NaNaNe, çok güzel yapmışsın, insana bugünden ibaret değil bir bütün olduğunu hatırlatıyor.

[@Canan]

Ne kadar güzel...
İnsan çocukluğuna dair anılarını hatırladıkça, kendinden kalan oyuncakları vs. bulup gördükçe yaşanılan duyguyu tahmin etmemek mümkün değil.
Ne de güzel sıralamışsın onları. Onlara dokundukça muhtemelen burnunun direği sızlamıştır.

Paylaştığın için teşekkürler...

@NaNaNe, Rosebud'un mesajına yanıt yazarken, sen de ilgili bir mesaj yazmışsın. Bu yorumum sana da gelsin.

[@Rosebud]

Sızlamaz mı her gördüğümde gözlerim doluyor.

[@Gülümsün]

Teşekkürler Rosebud ellerine sağlık.