09.03.2017, 22:19
|
#833
|
|
Çevrimdışı
Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.
|
Cevap: Saat Beni Beş Geçince....
"Çoban kulübesinde padişah rüyası görmek" diye bir deyim vardı sanırım. Yok sanmıyorum vardı, vardı. Az önce uzanmış tavanı seyrederken geldi bu aklıma. Padişah rüyalarına bizzat katılmışlığım yok ama herifler aşmış pek çok şeyi, rüyalarında artık kimbilir nelerle uğraşıyorlardır.
Neyse efendim biz padişahı bırakıp benim tavana dönelim. Ya! tamam tavan dediğim şey bildiğiniz beyaz duvarın tepemize uyarlanmış hali işte. Benim taktığım tavan değil aslında. Televizyonun ve avizenin ışığının vurması ile oluşan şekiller ve onlara yüklemeye çalıştığım anlamlar, benzetmeler. Sorun "ne anlam yükledin o şekillere veya neye benzettin" diye. Siz kibar okuyucularsınız bilirim ben sizleri ve kesin sormuşsunuzdur. Heh! bir anlam yükleyebilsem veya bir şeylere benzetebilsem canımın sıkıntısını atmak için burada yazıyor olmazdım. Yattığım yerde kendimi eğlendirmeye devam ederdim değil mi ama?
Can erik çıkmış. Yaz meyvelerini seviyorum. Malta eriğine yeni dünya dedikleri de oluyor. Yeni dünya deyince, yeni dünya düzeni ve böyle olunca bu düzende yetişen erik... şeyy... pardon... insanlar da geliyor aklıma ister istemez. Varlıklarının yegane temeli tüketim üzerine kurulmuş oldukça geniş bir güruh bunlar.
Amannn sarmayacağım...
Nazım usta demişti bir şiirinde "bir tren peceresiydim, bir istasyonum şimdi"... Son Otobüs şiirinde ne güzel boş vermişti dünyaya. Ekleyeyim bari o şiiri ve ben de boşvereyim (şimdilik) yazmaya...
***
Son Otobüs...
Gece yarısı.Son otobüs.
Biletçi kesti bileti.
beni ne bir kara haber bekliyor evde,
ne rakı ziyafeti.
Beni ayrılık bekliyor.
Yürüyorum ayrılığa korkusuz ve kedersiz.
İyice yaklaştı bana büyük karanlık.
Dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık
Artık şaşırtmıyor beni dostun kahpeliği,
elimi sıkarken sapladığı bıçak.
Nafile, artık kışkırtamıyor beni düşman.
Geçtim putların ormanından baltalayarak
nede kolay yıkılıyorlardı.
Yeniden vurdum mihenge inandığım şeyleri,
çoğu katkısız çıktı çok şükür.
Ne böylesine pırıl pırıl olmuşluğum vardı,
ne böylesine hür.
İyice yaklaştı bana büyük karanlık.
Dünyayı telaşsız, rahat seyredebiliyorum artık.
Bakınıyorum başımı kaldırıp işten,
karşıma çıkıveriyor geçmişten
bir söz
bir konu
bir el işareti.
Söz dostça
koku güzel,
el eden sevgilim.
Kederlendirmiyor artık beni hatıraların daveti
hatıralardan şikayetçi değilim.
Hiçbir şeyden şikayetim yok zaten,
yüreğimin durup dinlenmeden
kocaman bir diş gibi ağrımasından bile.
İyice yaklaştı bana büyük karanlık.
Artık ne kibri nazırın, ne katibin şakşağı.
Tas tas ışık döküyorum başımdan aşağı,
güneşe bakabiliyorum gözüm kamaşmadan.
Ve belki, ne yazık,
hatta en güzel yalan
beni kandıramıyor artık.
Artık söz sarhoş edemiyor beni,
ne başkasının ki, nede kendiminki.
İşte böyle gülüm,
iyice yaklaştı bana ölüm.
Dünya, her zamankinden güzel, dünya.
Dünya, iç çamaşırlarım, elbisemdi,
başladım soyunmağa.
Bir tren penceresiydim,
bir istasyonum şimdi.
Evin içerisiydim,
şimdi kapısıyım kilitsiz.
Bir kat daha seviyorum konukları.
Ve sıcak her zamankisinden sarı,
kar her zamankinden temiz.
Nazım Hikmet Ran...
__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...
|
|
|
|
