Yaşadığımız Günler | Kişisel Tarihimiz | Anılar

[@Ayzıt]

Orjinal Mesaj Sahibi SerseriGezgin

Ayrıca doğum lekesine gelince.. sandığımdan daha çetin çıktın ben sendende korkuyorum artık

Güzel bir konu tabi hayliyle...

Dua et bi yerlerde yakalayıp, bööööööö demeyim öleyse

Orjinal Mesaj Sahibi Mediter

Şu hale bak ya!
Derdimizi anlattık arkadaşlar da benimle beraber üzülür belki diye, nerdee


Hele senden bunu hiç beklemezdim Doğum Lekesi,
sürekli efkarlı takılan kız kahkahalara boğulmuş
Bir nebze olsun dertlerini tasalarını unutturabilmişsem ne mutlu.

Bu arada muhtarın suikastı olacağını sanmıyorum.
Beni uvalete götüren çocuğun suyu vereceğini sanmışlarıdır.
Çocukta ya susuz gireceğimi sanmıştır veya benim bilerek almadığımı sanmıştır veyahut da unutmuştur.

Evet o gün, depoyu gaz yağı ve benzinle fulleyince tut tutabilirsen artık mediter'i

Tabiii tabiii benim anılarım için neler demiştin
Kötü çocuk ilan bile edilmiştim
Güldüğün zamanları unutmadık Mediter Bey



Bence sen suikaste gittin ötesi yok.

[@Banemin]

Ayı Mustafa...

Bakmayın siz sıfatındaki ayılığa. Aslında kalender, naif, kibar ve çokça insandır kendisi. Gurubumuzun en kalıplısı olduğu için (1.90 üzeri boy ve oldukça iğri bir cüsse) bu sıfatı yapıştırmıştık kendisine, o da itirazsız taşımaktaydı.

"Düşmana göster sonra geri çek" cinsinden olduğu için ürkekliğini belli etmediği sürece rakip üzerinde etkili olabiliyor, psikolojik baskı altında tutabiliyorduk düşmanı. Karagümrük'ten taşınmışlardı köyüme ve her Karagümrük'lünün imreneceği fiziğe ama utanacağı cesarete sahipti.

Yeni taşındıkları evde henüz inşaat tam bitmemiş ve ilk taşınan aileydiler, 5 katlı binanın 5. katına. Merdiven ışıkları henüz bağlanmamış, demir dış kapılarınında camı takılmamıştı. Gecenin bir yarısı artık evlere dağılma vakti geldiğinde aramızdan ilk ayrılan Mustafa olurdu. Gecenin 1 'i, 2 'si olmuş ama saat umurunda olmaz ve avazı çıktığı kadar "Annnneeeeeeee" diye bağırır, kadıncağız cama veya balkona çıkınca da "ben eve geliyorum kapıyı açar mısın" derdi. Açılmasını istediği kapı malumunuz üzere 5. kattaki daire kapısıydı ve tüm derdi annesin, o merdivenleri çıkana kadar yukarıdan ona bakmasıydı.

Yine böyle bir gece de önceden anlaşmıştık ve Mustafa 'nın binaya girmesini bekledik. Tahminimize göre 2. veya 3. kata geldiğini düşündüğümüzde elimize aldığımız taşları demir kapıya fırlatmaya başladık. Taşla demirin çıkardığı ses, merdivenlerde ve gecenin karanlığında yankılanırken Mustafa'nın canhıraş feryatları hepsini bastırdı ve biran da dış kapıdan fırlayan Mustafa yolun ortasına kadar geldi. Annesi de balkona fırlamış yukarıdan olanları izliyordu. Bizler kahkaha krizleri içindeydik ama Mustafa'nın küfürleri ve yumruklarından da nasibimizi alıyorduk.

İşte tam bu esnada bizi koparan olay gerçekleşti ve annesi; "ah be benim akılsız oğlum. 3. kata kadar çıkmıştın nasıl olsa, daha ne demeye 3 kat aşağıya kaçıyorsun da 2 kat yukarı gelmiyorsun" dedi ve o da kahkahaları koyverdi.

7-8 kişilik gurubumuzla hafta sonları sinema keyfimiz olmazsa olmazımızdı. Yine bir hafta sonu yeni vizyona giren "Sis" (The Fog) adlı filme gittik. Sahilde küçük bir kasaba, yüzyıllar öncesi limana gelen cüzzamlılarla dolu bir gemi, kasabanın ileri gelenleri tarafından karaya çıkmalarına izin verilmiyor ve açıkta gemiyle beraber bir şekilde siste kaybolup hepsi ölüyorlar ama ölmeden önce de kasabayı lanetliyorlar. Tipik bir korku-gerilim kırması film ve günümüze yakın bir tarihte Sis'le beraber bu gemi içindekilerle birlikte intikam için kasabaya geri dönüyorlar.

Gittik, izledik, korktuk falan... Ama Mustafa bize katılamamıştı, biz anlattıkça bunun merakı artıyor ve illa filme gitmek istiyordu. Biz olmadan gidemeyeceği içinde bize yalvarıyordu. Biletleri onun ısmarlaması şarıyla 2. kez izleyeceğimizi söyledik ve kabul ettirdik.

Film başlamadan biz dışarıda İsmail ile anlaşmış ve sinemada Mustafa'yı aramıza oturtmuştuk. İsmail'le, Mustafa'nın koltuğunun arkasında ellerimizi birleştirmiştik ve böylece sinyalizasyon sistemi devreye girmişti. Film biraz ilerledi, gerilim arrtı, cüzzamlılar kasaba da ava başladılar ve beklediğimiz sahne (kız evin içinde, cama arkası dönük ve bir el bir anda camı kırıp kızı saçlarından yakalıyor) geldiğinde işaretleştik ve tam cam kırıldığı ve kızın çığlığı bastığı an da biz de Mustafa'nın dizlerine yapıştık.

İşte o an da kızın çığlıklarını bastıran bir böğürtüyle ayağa fırladı Mustafa ve sinemanın ışıkları bir anda yandı. Bütün salon hala böğürmekte olan Mustafa'ya ve cüssesine bakıyordu. Biz ise çoktan koltukların altına girmiştik gülmekten ve salonda bize eşlik etmeye başladı. Daha sonra olay anlaşıldığı için ışıklar söndü ve film yeniden başladı. 3-5 dakika sonra sinema halkıyla beraber aynı sahneyi bir kez daha yaşadık. Yine ışıklar yandı ve yine kahkahalar sinema salonunu doldurdu. 3. seferinde gülüşmeler bitince sinemanın bir yetkilisi yanımıza geldi ve "gençler korku filmini komediye çevirdiniz güldük, eğlendik. Ama bırakın bilet parası ödeyerek korkmaya gelenler bundan sonra parasının hakkını alsınlar" dedi ve biz 10 dakikalık araya kadar rahat durduk.

10 dakika arada bütün gözler Mustafa'nın üzerindeydi ve artık buna dayanamayan Mustafa ile filmin ikinci yarısını izlemeden sinemadan çıktık.

Şimdi bir kafeterya işletiyor, hep aynı ayı, hep aynı korkak ve hep aynı dost...

[@LaLe]

Çocuklukta ne şakalar yapıyorduk. Şimdi düşünüyorum da, bu şakalarla karşımızdakinde kalıcı hasarlar bırakabilirdik. Ama o yaşta bunlar hiç hesaplanmıyor. Hele ki sınıfta tam arkadaşımız oturacakken, sandalyeyi çekmek (ben hiç yapmadım).

Ben de ufakken karanlık yolda yürürken hep arkamdan biri geliyor sanırdım, gölgeme bakmaya korkardım. Bu zafımı bilen abim, hep onun olmadığı tarafımdaki omuzuma gizlice dokunur, beni çığlık çığlığa bağırtırdı

Banemin, aldığım duyumlara göre sinemadaki korkutma olayından sonra 'Ayı Mustafa' yatağa kaçırmaya başlamış ve bu olay hala devam ediyormuş.

Gururlanın eserinizle

[@Dilaver]

Banemin harbiden koptum okurken

[@Banemin]

Lale öyle bir sorun yaşasa annesinden kesin haberini alırdık, merak etme.

Şimdi bir güüünnn, bu Ayı Mustafa ile bir düğündeyiz. dışarda kar başlamış ve biz içerde eğleniyoruz. Bir an da kızılca kıyamet koptu ve salonun yarısına yakını dışarı çıktı ve kimin kime ne için vurduğunu ben hala bilmiyorum valla.

Olaylar yatıştı, ortam düzeldi ve biz Mustafa'yı aramaya başladık. Ortalıkta gözükmüyordu ama 1-2 arkadaş kavgaya karıştığını görmüştü.

Artık iyice meraklanmaya başladığımız biran da Mustafa park etmiş otobüsün altından sürünerek çıktı. Bir gözü kapanmış olan Mustafa'ya şaşkınlıkla bakarken amcası "Oğlum ne işin var otobüsün altında" diye sordu.

"Amca kavgaya girdim tam birine vuracaktım ki herif bana bir çaktı sonrasını hatırlamıyorum. Gözümü bir açtım "0302 Mercedes" yazıyordu. Ben otobüsün altına girmişim orada ne kadar kaldım bilmiyorum. Ama sonra çıkmak pek işime gelmedi, kavganın bitmesini bekledim" dedi...

Varın artık siz bizim halimizi ve özellikle de Mustafa'nın bu anlattıklarından sonraki halini düşünün.

"Ayı" lakabının yanında uzun bir süre "0302 Mercedes" olarakta anıldı kendisi...

[@ReaL]

Yazık çocuğa ya.. İntikamcı değilmiş...

Yazıyı iyi okuduğumu sanıyorum ama yaş durumu belirtilmemiş sanki.. Kaç yaşlarındaydınız gerçekten merak ettim...

[@Banemin]

Real bu olayları yaşadığımız tarihlerde hepimiz 17-19 yaşları arasındaydık.

Aralarında 1-2 yaş olan güzel bir guruptuk.

[@ReaL]

Ben askerlik anılarımı anlatacağım.. Sürek avı gibi..

[@Banemin]

Orjinal Mesaj Sahibi ReaL

Ben askerlik anılarımı anlatacağım.. Sürek avı gibi..

Ayrı başlık aç, lütfennn!..

[@Duayen]

İlk önce Mediterin hikayesine teşekkür etmek istiyorum..Heyecanlı gerilimli ve oldukça komik bir Karadeniz yolculuğu yaptık sayesinde
Gülenlere kızsanda gülmemek elde değil Mediter,üstelik o kadar güzel yazmışsınki, okurken yaşadım adeta Hele Lalenin yazdığı cevabı okurken koptum
İnan senin yerinde olmak istemezdim

Banemin sizde çok acımasızmışsınız, yazık çocuğa yahu
Güzel anılardı oldukça keyif aldım ve çok güldüm,çok teşekkürler arkadaşlar..
Ben bu bölümü çok sevdim Banemin, bunun için ayrıca teşekürler