Arap Baharı’nın 10’uncu Yılında Akıllardaki Soru...| Halit Kakınç

[@OkyanusunKalbi]

Arap Baharı’nın 10’uncu yılında akıllardaki soru... Para, kalkınma var da sanatçı, filozof neden yok

Bir çiçekle bahar gelmezse gelmesin.
Bir meyve düşmesiyle ağaç kurumaz!

Tam 10 yıl geçti üzerinden. 5 Ocak 2001’de Tunus’ta başlayıp kısa süre içinde diğer Arap ülkelerine sıçrayan halk isyanlarının, Arap Baharı diye adlandırılan devrimsel sürecin 10. yılına girdik.

Hatırlayalım: Tunuslu Sidi Muhammed Buazizi, mesleğine uygun bir iş bulamadığı için işportacılık yapıyordu.

Zabıtalar, ruhsatsız çalıştığı gerekçesiyle tezgâhına el koyunca, 17 Aralık 2010 tarihinde kendisini yaktı. İşsiz ve yoksul gençler olayı protesto etmek için sokaklara döküldü.

Otomobillerin ve mağaza vitrinlerinin camlarını kırdılar.

Olaylar yatıştırılamadı. Protestolar artarak isyana dönüştü; dört bir yanı sararak dozunu arttırdı.

28 Aralık 2010’da Cezayir’de, 12 Ocak 2011’de Lübna’da, 14 Ocak’ta Ürdün’de, 17 Ocak’ta Moritanya - Sudan ve Umman’da, 18 Ocak’ta Yemen’de, 21 Ocak’ta Suudi Arabistan’da, 25 Ocak’ta Mısır’da, 26 Ocak’ta Suriye’de, 28 Ocak’ta Cibuti’de, 30 Ocak’ta Fas’ta, 10 Şubat’ta Irak’ta, 14 Şubat’ta Bahreyn ve İran’da, 17 Şubat’ta Libya’da, 18 Şubat’ta Kuveyt’te ve 20 Şubat’ta Batı Sahra’da protesto ve yürüyüşler başladı.

İsyanlar dalgalar halinde yayıldı. Öfkeli yoksullar "Hak, özgürlük ve âdil paylaşım" sloganlarıyla meydanları işgal ettiler.

“DEVRİM DEĞİL, KOMPLOLAR…”
Ünlü Marksist düşünür Mısır kökenli Samir Amin, 2014 yılında bu isyanları, “Muazzam bir patlama ve kalkışma” diye tanımladı.

Ne var ki her şey çok kısa sürdü… Devrim, kalıcı olamadı…
Arap Baharı’nın onuncu yılında “Elde kalan nedir” diye soralım kendimize.

İlk cevabı Adonis’ten alalım.
Ali Ahmed Said Eşber, Adonis adıyla da bilinen 91 yaşındaki Suriyeli şair, “Dinî faşizm, bana göre faşizmlerin en kötüsü” diyor ve bağlıyor: “Arap Dünyası’nda olanlar, bana göre devrim değil, rejim değişikliği için düzenlenen komplolardı. Başta Arap tarihinin yeni miladının Tahrir Meydanı olacağını umut ettim. Ama 2-3 ay gibi kısa bir sürede işler değişmeye başladı. Gençler, öğrenciler, entelektüeller ve kadınlar tarafından yaratılan bu olağanüstü barışçı devrimi çaldılar. Şiddet ön plana çıktı. Arap Dünyası’nda yaşananlar bize gösterdi ki, din temelinde kurulan bir ülkede devrim yapamazsınız. Devrimler doğaları gereği dinlerle özdeşleşemez. Dinî faşizm, bana göre faşizmlerin en kötüsü.”



Ve soruyor Adonis:
“Neden 1.5 milyarlık İslâm dünyasında inanan, ibaret eden tek bir filozof, ressam, şair çıkmıyor? Para var, kalkınma var, her şey var ama filozof yok, sanatçı yok! İslâm şairleri inanan şairler değildir.

Filozoflar da öyle. Mistik bir devrimciydi Yunus Emre. Mevlânâ da öyle. El Farabi gibi, İbn-i Sina gibi, Averroes (İbn-i Rüşdi), hepsi inanç sistemlerinin dışındaydı. Birey olarak Müslümanlar, dünyanın diğer bireyleri kadar zeki ve yetenekli. Hiçbir eksikleri yok, ama zincirlenmiş durumdalar.”

“UZUN SÜREBİLİR…”
Tunuslu kadın öykü yazarı Hassune El Misbahi ise şöyle diyordu:

“Bu isyan bir başlangıçtır ki; demokrasi, özgürlük ve adâlet için uğraşı veren hareketler için büyük bir tehlikeyi de içinde barındırabiliyor. Bu tür devrimlerin süreci hayli uzundur, 10 yıl veya daha fazla sürebilir netice alabilmek. Devrimi içeriğinden boşaltmak için isyana katılanlardan bir kısmı; örtünme, tesettür, sakal bırakma veya tersi tartışmalarla vakit kaybettiler. Geçmişi, özellikle ortaçağı getirip monarşi kurmaya çalışanlar bize baskı, despotluk, diktatörlük ve hatta faşizmden başka bir şey veremezler.”



Sen böyle mi olacaktın Arap Baharı?
Her neyse… Kalıcı ve gerçek bir Yaz’a dönüşecek olan Bahar, geç de kalsa gelecektir. Eski bir söz vardır: “Geç gelen bir bahar, insanı asla aldatmaz.”

Halit Kakınç

Odatv.com