[@Gülümsün]

Siyah önlüğün içinde, bembeyaz yürekli çocuklardık biz! Mutlaka kilidi kopan ve elbise lastiğiyle tutturmaya çalıştığımız plastik beslenme çantalarımız vardı.

İçinde hamburger değil, ya annemizin sabah haşladığı beklemekten sarısı mora dönmüş yumurta, ya da peynir ekmek olurdu.

Silgiyi ipe takar boynumuza asardık. Çantayı çekmez omuzumuza asardık.

Kara tahtaya renk renk tebeşirle yazılar yazardık bir de, tozu ciğerlerimize kadar işlerdi.

Ve şimdi ne zaman bir kitap koklasam, ...ne zaman çocukları okula bıraksam öğrencilik günlerim gelir aklıma.

Ucu kırılmış kurşun kalemim, yarısı aşınmış silgim gibi eksik kalır, özlem duyar bir yanım.

Hiç yaşanmamış gibi sanki, değerini bilmediğim okul yıllarım...