[@Gülümsün]

Bizim çocukluğumuzda siyah-beyaz filmler oynardı televizyonda. Çünkü televizyonumuz da siyah-beyazdı.

Filmlerdeki karakterler de ya siyahtı, ya beyaz. İyilik ve kötülük öyle belirgindi ki, hemen iyilerin safında yer alırdık ve iyiler de bizi hiç yanıltmazdı.

Hep dürüst, hep gururlu, hep namuslu, hep cömerttiler. Belgin Doruk mağrur, Türkan Şoray güzel, Hülya Koçyiğit içli, Fatma Girik yiğit, Filiz Akın şirindi.

Ayhan Işık kuvvetli, Yılmaz Güney namuslu, Ediz Hun aşıktı. Babacan Hulusi Kentmen’imiz vardı bizim, zenginlerin iyi ve sevgi dolu olabileceğini o gösterdi bize.

Nubar Terziyan hep şefkatliydi, Sami Hazinses hep garip… Cevat Kurtuluş saftı, Necdet Tosun hep aşçı… Kadir Savun hep iyiydi, Erol Taş hep kötü…

Ayşecik öksüz, Ömercik yetimdi.